Zou er iemand zijn die het echt leuk vindt om een ‘over mij’ stuk te schrijven? Het is een onmogelijke balans: je moet authentiek maar niet te raar overkomen, sympathiek maar cool zijn, jezelf verkopen maar stoppen voor het narcistisch wordt, grappig zijn maar niet flauw, en dan tussen al die beperkingen jezelf vatten. Succes. Djoni dus. Soms vertel ik mensen dat ik vernoemd ben naar Joni Mitchell maar dat is niet waar. Dat vertel ik er dan vaak wel bij.
 

Ik ben opgegroeid in het pittoreske Amersfoort en het nietszeggende Tollebeek. Na de middelbare school kwam ik terecht op een paardenfokkerij in Coevorden waar ik woonde en werkte, omdat ik dacht fulltime paardenpersoon te willen zijn. Veel geleerd, vooral dat vegen best zwaar is voor je buikspieren en dat mensen die risotto voor je koken het niet fijn vinden als je het vergelijkt met baby kots. Grote zoogdieren verzorgen bleek toch niet mijn roeping dus toch maar gaan reizen om mezelf te vinden (niet gelukt, wel risotto leren eten), en uiteindelijk naar Amsterdam verhuisd voor een studie.
 

Van alles gedaan, wat psychologie vakken (nog steeds mezelf niet gevonden), neurowetenschappen, economie, een programma op de kunstacademie, en uiteindelijk een research master Business in Society om toch een beetje focus te krijgen. Ondertussen allemaal leuke andere dingen mogen doen: stages in Newcastle en Dublin die me kennis lieten maken met ‘het bedrijfsleven’, een zomerschool in Taipei, in een huis wonen met 17 andere studenten dat altijd ondersteboven leek te staan, een sociale onderneming helpen opzetten, en ook wel veel in bed liggen Netflix kijken trouwens.

 

Na mijn studie wilde ik een baan met status waar het moeilijk was om binnen te komen zodat ik daar mijn eigenwaarde aan kon ontlenen, dus ging ik bij BCG werken. Meestal vertel ik mensen dat ik uitdaging wilde, veel leren, en een baan waarmee ik al mijn opties openhield. Ook waar.

Tijdens mijn consultancy jaren kreeg ik behoefte aan een activiteit die niets te maken had met boxen rechtzetten op een slide, dus ben ik stand-up comedy gaan doen. Nu haal ik al mijn eigenwaarde uit hoeveel mensen lachen op een avond.
 

Na een krappe drie jaar BCG besloot ik een baan te zoeken die nog leuker was dan de problemen van fortune 500 bedrijven oplossen. Bijna per ongeluk ben ik bij Keen en in het land van venture terecht gekomen. Dat is een fascinerende wereld vol hoop en geld en dromen en teleurstellingen en energie en luchtkastelen en ego’s en innovatie en een beetje excel. Mijn observaties (sommigen dieper doordacht dan anderen) schrijf ik soms hier. Revolutionising media and democratising thought leadership zullen we maar zeggen.